 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
У горадзе без тралейбусаў, над імклівай няўмоўчнай ракой,
На вуліцы Касманаўтаў – хата маці маёй,
На вуліцы Касманаўтаў, дзе ўлетку бубняць чмялі,
На самай мне любай вуліцы з усіх, што ёсьць на зямлі...
Пасталі дамы ў пажары каралавых арабін –
Шаснаццаць аднапавярховых і двухпавярховы адзін.
А поруч зь імі узносяцца над стромай садоў залатых
Велічны гмах піўзавода і дом Грамады глухіх.
Хто там сьмяецца зьедліва? Лепей няхай маўчыць!
Па гэтым па цёплым пыле я вуды нёс на плячы.
Тут маці мая ля брамы, як выплыве месяца рог,
Чакае нястомнага сына з далёкіх-далёкіх дарог...
Асеньняй імжой безнадзейнай і вясной, калі гоняць кароў,
Адзіная з тысяч вуліц, ты – сьвятло маё і любоў.
Нідзе ў сусьвеце ня стрэнеш стрэх і кветак такіх,
Тут гусі такія паважныя, бы з Марса вывезьлі іх,
І нідзе не песьціў на сьвеце ніякі вішнёвы сад
Такіх немаўлят крыклівых і такіх пяшчотных дзяўчат.
Дзяўчат, што ўсю ноч да сьвітаньня купальскай добрай парой
Сьпяваюць зорныя песьні пра вярбу над ціхай вадой.
Сьпявайце, дзяўчаты, сьпявайце, каб адпачыць салаўю,
Пра сон і вільготныя веі, пра апошнюю страту маю...
Нябачны нікому на сьвеце, стаю і слухаю вас,
Каб сэрца не сумавала ў чорны паўночны час...
Вуліца Касманаўтаў зьбягае ў лагчыну з гары.
Вытокі яе – у горадзе, вусьце яе – у Дняпры.
Направа – дамы і краны, і шызы з комінаў дым,
Налева – Дняпро і абрывы, і аблокі над гэтым усім.
Цяпер жа, далёка за поўнач, як згасьлі агеньчыкі ўсе,
Над ёй беларускае неба ў сваёй адвечнай красе;
Зьменліва зьзяе Капэла, сінее віно ў Каўшах,
Шлях Чумацкі віхурыцца пылам, срэбны Батыеў Шлях.
Сьпявайце, дзяўчаты, сьпявайце – крылаты чакае лёс:
З вуліцы Касманаўтаў на срэбны гасьцінец нябёс.
Дзякуй за адпачынак. Сад зацьвіў недарма,
Я іду адсюль. Я сьпяшаюся. Дарозе канца няма.
І недзе далёка сьвеціць, як забыты цёплы маяк,
Вуліца Касманаўтаў – пустая калыска мая.
1962
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
